Rozdział 1 "Gra rozpoczęta, skarbie."

 Auć!-wrzeszczę sama do siebie wyplątując z moich splątanych włosów szczotkę. Zrezygnowana związuję je w koński ogon i przypatruję się swojemu odbiciu. Sieroctwo...
-Daphne!
 Kiedy do moich uszu dobiega krzyk od razu biegnę do jego źródła. Mama.
-Kochanie...Słyszałam dzwony. Musimy już iść.-W oczach zbierają mi się łzy, kiedy widzę z jakim trudem przychodzi jej mówienie.
  W kącie pomalowanego na czerwono pokoju stoi wózek inwalidzki którym przemieszcza się moja rodzicielka. Oczywiście ja jestem czymś w rodzaju silnika napędzającego ten wózek, ale nie narzekam. Przewożę go więc, aby był jak najbliżej łóżka chorej kobiety i z niewielkim trudem sadzam na niego matkę. Dużo schudła przez tę chorobę, która męczy ją już dobre półtorej roku.
Popycham wózek do drzwi wyjściowych z domu prze których znajduje się wieszak na swetry i zakładam matce jeden z nich po czym wyprowadzam ją na jedną z tłocznych ulic dystryktu pierwszego.
 Powoli przemieszczając się na główny plac mijamy wiele domostw. Nigdy nie obchodziło mnie jak żyją inni ludzie, gdzie mieszkają. Ja miałam dobrze. Ale to co dobre przecież zawsze się kończy.
 Mój wzrok przykuwa wielki, niebieski dom. Zdecydowanie największy w całym dystrykcie. Tata zawsze powtarzał, że wybrał ten kolor, ponieważ przypominał mu moje oczy. Teraz patrzę na "swoje oczy", które stoją puste, osamotnione, zniszczone... A pomyśleć, że jeszcze rok temu ten dom tętnił życiem i nadal by tętnił...nie musiałybyśmy z matką go sprzedawać, gdyby ojciec nie wyjechał. Albo chociaż gdyby wrócił. Żywy.
  Wtaczamy się na główny plac. Pałac Sprawiedliwości prezentuje się dzisiaj jeszcze piękniej niż zazwyczaj. Ozdobiony kwiatami mieni się w słońcu zapierając dech w piersiach. Podchodzę z mamą do miejsc dla dorosłych i zostawiam ją pod opieką jej starej przyjaciółki-Freemy.Siwowłosa już kobieta przejmuje stery nad wózkiem pozdrawiając mnie delikatnym uśmiechem. Również się uśmiecham i ruszam załatwić to co należy do mnie.
  Staję w kolejce do spisu. Znudzona tupię nogą w miejscu i poprawiam na nosie potłuczone okulary. To przez tego idiotę-Charliego, widzę teraz w kawałkach. Krzywię się na wspomnienie wydarzeń z przed dwóch dni. Jakbym kiedyś wiedziała co będzie teraz, to nigdy, przenigdy bym nie została jego dziewczyną.
 Z rozmyślań wyrywa mnie czyjś chrapliwy głos. Potrząsam głową i orientuję się, że jestem pierwsza w kolejce. Podaję jakiejś rudej kobiecie dłoń, ona nakłuwa mi palec i odbija wypływającą z rany krew pod imieniem i nazwiskiem, Daphne Royals. Jak co roku. To przecież dożynki.
  Udaję się do swojej grupy wiekowej. Nie boję się dożynek. To pierwszy dystrykt, tu zawsze znajdzie się ktoś, kto zgłosi się na trybuta.
 Oglądam się przez ramie na miejsce pobytu rodzicielki. Nasze spojrzenia się spotykają. Dziwię się, dlaczego we wzroku matki wyraźnie dostrzegam panikę.
-Witam pierwszy dystrykt!
 Toran Fox tanecznym krokiem wkracza na scenę i obdarza publiczność śnieżnobiałym uśmiechem. Wygląda...jak zawsze; turkusowe włosy związane w dwie kitki na czubku głowy, różowa sukienka, tęczowe buty, żółta bransoleta z symbolem pierwszego dystryktu... Cóż...Wygląda dość kolorowo.
-Dzisiaj jak się domyślacie rozpoczynamy siedemdziesiąte pierwsze "Głodowe Igrzyska"!-Rozlegają się oklaski i gwizdy radosnego tłumu.
-Zanim jednak zaczniemy coroczne dożynki chciałabym powitać najważniejszych gości. W tym roku mentorami zostają Cashmere i Gloss Tanner! Sześćdziesiąte trzecie oraz sześćdziesiąte czwarte Igrzyska należały do nich! Oto rodzeństwo, które pokazało, że można dwa lata z rzędu przynieść swojemu dystryktowi chwałę!-Znowu wrzawa, podczas której na scenę wchodzi rodzeństwo Tanner. Niska, blond włosa kobieta oraz średniej wielkości, muskularnej budowy mężczyzna. Machają publiczności i siadają na obite czerwoną poduchą drewniane krzesła.
 Kiedy brawa cichną, Toran kontynuuje przemowę.
-Ten rok był dla was wyjątkowo trudny i nieciekawy. Straciliście burmistrza. Pan Royals był wyjątkowym człowiekiem-kiedy kobieta wypowiada te słowa głowy wszystkich wędrują w moją stronę. Jedne są wykrzywione w szyderczym uśmiechu, a inne..bez wyrazu. Zaciskam dłonie w pięści. Mój ojciec był cudownym człowiekiem. Muszę o tym pamiętać.
-Kiedy dwa miesiące temu przywieziono go w trumnie...Na pewno nie byliście zachwyceni.-Oddychaj Daphne, oddychaj. Nie rozpłaczesz się.
-Wiemy, że oficjalne wybory jeszcze się nie odbyły, ale tymczasowo pan Fairbanks obejmie funkcję burmistrza! Zapraszamy na scenę!
 W moim gardle wyrasta nagle jakaś gula, której nie potrafię przełknąć. Serce wali, tak, że niemal mogę je usłyszeć, a po skroniach ciekną pierwsze krople potu. Nie chcę wspominać. Nie chcę. Skupiam się na teraźniejszości.
  Ted Fairbanks wchodzi na scenę rozkoszując się chwilami wytchnienia pod baldachimem przymocowanym nad sceną, chroniącym od parzącego słońca.
-Witam wszystkich bardzo serdecznie w tym szczególnym dniu, który nas wszystkich łączy. Łączy nas i zbiera w tym, jednym miejscu. Dzisiaj wylosowana zostanie dwójka trybutów z naszego dystryktu, aby stanąć do walki ku chwale. Chwale naszego dystryktu. Chwale Kapitolu. Chwale Panem. Nie przynieście nam wstydu. Niech los wam sprzyja.-Oklaski. Burza oklasków.
 Następnie, jak co roku, puszczają nam jakiś film, historię powstania Igrzysk.
-Zapewne wszyscy z tu obecnych słyszeli o Mrocznych Dniach, kiedy to trzynaście dystryktów zbuntowało się przeciwko swojej stolicy, która je żywiła i pozwalała żyć. Przewaga dystryktów nie trwała jednak długo. Kiedy trzynasty został zmieciony z powierzchni ziemi pozostała dwunastka wyraźnie osłabła. Ostatecznie Kapitol zwyciężył i na pamiątkę buntu wymyślił "Głodowe Igrzyska". Co roku w porze letniej każdy dystrykt składa daninę w postaci młodej kobiety i mężczyzny w wieku od dwunastu do osiemnastu lat, aby wzięli udział w walce na śmierć i życie. Z dwudziestu czterech osób wyjdzie żywo tylko jedna, która będzie świadectwem dobroci i hojności Kapitolu...
  Mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Rozglądam się nerwowo i napotykam spojrzeniem niebezpiecznie lśniące, brązowe tęczówki Charliego. Uśmiecha się złośliwie,  wywraca oczami i kieruje wzrok na scenę, gdzie Toran Fox przejmuje głos.
-Cudowne!-piszczy. Wszyscy biją brawo, słychać okrzyki aprobaty i radości. Nie wiem co sądzić o tej całej niebezpiecznej propagandzie. Dwadzieścia trzy osoby ginie w imię czego? Chwały? Potęgi? A może za karę? To jeszcze dzieci. Oczywiście w pierwszym dystrykcie moje spostrzeżenia uznano by za herezje. Za karę pewnie z powrotem odesłano by mnie do szóstki.
-Rozpoczynamy losowanie!
 Toran Fox klaskając w dłonie schodzi na prawą stronę sceny, gdzie ustawiono wielką przezroczystą kulę w której znajdują się nazwiska młodych dziewcząt z pierwszego dystryktu. Zanurza rękę w stercie kolorowego papieru i z samego dna wydobywa małą karteczkę na której widnieje imię i nazwisko przyszłej trybutki. Podchodzi do mównicy, odchrząka i czyta:
-Daphne Royals!
 Kiedy orientuję się, że wypowiedziała moje imię i nazwisko ogarnia mnie panika. Z nadzieją nasłuchuję, czy ktoś przypadkiem nie zamierza się zgłosić, ale panuje cisza jak makiem zasiał.
-Royals! Córka byłego burmistrza! Cóż za emocje! Cudowny przypadek!- Toran wrzeszczy jak opętana machając rękami na wszystkie strony. Przypadek? Może...
  Głośno przełykam ślinę i niepewnie stawiam pierwszy krok ku scenie. Odprowadzają mnie ciekawskie spojrzenia tłumu. Niecierpliwa Toran zbiega z mównicy, łapie mnie za rękę i ciągnie na środek sceny. Mam pecha, po drodze gubię okulary. Bez nich nie widzę prawie nic. Mogę się założyć, że ktoś już je zdeptał...Wszyscy biją brawo i ryczą ze śmiechu. Ja na Igrzyskach... Sierota na Igrzyskach... Faktycznie. Śmieszne.
-Teraz panowie!
 Nie widzę dokładnie, ale wydaje mi się, że kapitolinka podchodzi do lewej strony sceny na której znajduje się przezroczysta kula z karteczkami z imionami chłopców. Wyjmuje jedną z nich i rozkłada.
-Zgłaszam się!-Z tłumu wyłania się...Mrużę oczy próbując dostrzec śmiałka, który zgłosił się na trybuta...zaraz...Charlie Gold?!
 Brunet wbiega na scenę, staje obok mnie i szepcze cicho:
-Gra rozpoczęta, skarbie.

Od Autorki:
PRZEPRASZAM! Wiem, że zawaliłam. Następny rozdział będzie jeszcze w tym tygodniu. Słowo.
Ten w połowie był napisany już jakieś trzy tygodnie temu, ale nie miałam weny, ani czasu żeby go skończyć. Mam nadzieję, że jeszcze ktoś tu jest i mi wybaczy.
Biegnę nadrabiać zaległości na waszych blogach.
Kocham! <3