Prolog

-W tym roku, jak się zapewne domyślacie, odbędą się 71 Głodowe Igrzyska. Kto przypomni na czym one polegają?
 Ciemnowłosa kobieta staje na środku pomieszczenia i wodzi wzrokiem po swoich podopiecznych.
Keegan Fairbanks. Moja nauczycielka historii. Przyglądam się jej i zastanawiam co robi, że mimo swoich czterdziestu dziewięciu lat nie posiada na twarzy ani jednej zmarszczki, a w kruczoczarnych włosach nie ma ani jednego siwawego. Kiedy napotyka moje spojrzenie przechodzi mnie dreszcz.
-Panno Royals?
 Odchrząkam nerwowo, kiedy z przekąsem wypowiada moje nazwisko. A pomyśleć, że jeszcze rok temu dosłownie właziła mi do dupy.
-Tak proszę pani?-pytam pozornie grzecznym tonem. Ta kobieta zawsze doprowadza mnie do granic wytrzymałości, ale boję się jej, więc nie mogę nic na to poradzić.
-Zechce pani powiedzieć co obchodzimy za dwa dni?-Chłodne brązowe oczy przeszywają mnie na wylot. Nagle zapominam na czym polega najważniejsze wydarzenie w roku.
-Yyy...-jąkam się. Na olśnienie ze strony kolegów nie mam co liczyć. Muszę działać sama...
To święto nazywa się jakoś na "d"...
-D-d-d...dożynki!-wykrzykuję zadowolona z siebie. W tej samej chwili czuję delikatny ból w skroni. Rozglądam się po klasie, widzę jak Charlie Gold posyła w moją stronę kolejną papierową kulkę, która tym razem trafia mnie w czoło. Wściekła rozmasowuję bolące miejsce. Pech, że ten burak siedzi zaledwie dwie ławki za mną.
-Bardzo dobrze panno Royals!-parska pani Fairbanks.-Czy wytłumaczysz nam Daphne na czym one polegają?
-Losuje się wtedy chłopaka oraz dziewczynę w wieku od dwunastu do osiemnastu lat. Wylosowani wezmą udział w bitwie, z której jedna z dwudziestu czterech osób przeżyje. Nastolatków biorących udział w tym ważnym wydarzeniu upamiętniającym bunt, który nastał przed siedemdziesięcioma jednymi laty nazywamy trybutami.
-A dlaczego osób jest aż dwadzieścia cztery?-Cholera. Zgubiłam jedną z niesamowicie ważnych informacji.
-Ponieważ dystryktów jest dwanaście, a każdy z nich musi wydać trybutów-bełkoczę, podpierając głowę.
-Dobrze to może teraz ktoś inny.
 Oddycham z ulgą. Nie lubię wypowiadać się publicznie.
-Proszę powiedzieć mi na czym polegają Igrzyska? Symphony może teraz ty, kochana?-No, tak. Symphony Fairbanks.
 Córka nauczycielki jest istnym odzwierciedleniem matki. Długie, kruczoczarne włosy, czekoladowe oczy, duże, malinowe usta, delikatna, śliczna buzia... No i tak jak jej matka-od niespełna roku obrzydza mi życie.
-Trybuci zostają zamknięci na wielkiej arenie, która zostaje wybudowana specjalnie na potrzeby Igrzysk. Każdego roku jest inna.
 Kiedy Symphony się odzywa wszyscy nagle zaczynają interesować się tematem lekcji i kierują spojrzenia na brunetkę.
-Arena może być łąką, lasem, morzem, a nawet cała obkuta lodem. Najważniejsze jest jej centrum, czyli róg obfitości w którym znajduje się pożywienie oraz broń. Róg jest strzeżony i używany najczęściej przez zawodowców, czyli trybutów czwartego, drugiego i naszego-pierwszego dystryktu. Z dwudziestu czterech osób może wyjść żywo tylko jedna. Zostanie okrzyknięta zwycięzcą, obsypana złotem i przyniesie chwałę swojemu dystryktowi...
 Dzwonek. Uradowana, że nie muszę już słuchać paplaniny Symphony szybko pakuję się i udaję do drzwi wyjściowych z klasy. Przekraczając próg zostaję pchnięta, odbijam się od drzwi i z impetem ląduję na podłodze gubiąc przy tym okulary. Z oddali słyszę tylko rechot Charliego Golda.

Od Autorki:
Witam was serdecznie na moim blogu. Może prolog nie jest jakiś mega, super ajhjdsnhv, ale nie jest chyba koszmarny. Mam nadzieję, że wszystko jest dość zrozumiałe i będziecie śledzić tą historię! Idę zabierać się na pierwszy rozdział.
XOXO
Becky :*